اتللو بزرگ

همیشه یسری بازی هایی هستن که هرچقدر هم براشون وقت بذاری ازشون خسته نمیشی. مخصوصا وقتی یه حریف خیلی خوب کنار دستت داشته باشی. انگار هر بار بازی کردنشون بهت تجربه یه بازی کاملا جدید رو میده. اتللو یکی از همون بازیاس. یه قانون خیلی ساده داره :«هر مهره ای که وارد میکنی باید افقی، عمودی یا مورب یکی از مهره های حریفتو محاصره کنه.» همین! ولی اصلا نذار این سادگی روش بازی گولت بزنه! چون تو این بازی بی نهایت استراتژی برای بردن وجود داره اگه بخوای هر بار مثل دور قبلی همون جوری بازی کنی میبینی کل صفحه بازی یک دفعه شد رنگ حریفت و پرچم سیاه باخت دستت افتاد. دقیقا همینه! تو این بازی اتفاقا باید به ترکیب برنده دست بزنی تا هر دفعه برای حریفت غیرقابل پیش بینی باشی. و همینه که این بازی به یکی از معروف ترین بازی های رقابتی دنیا تبدیل کرده. همونطوری که «تخت نرد» برای ما ایرانیای یه بازی خیلی رقابتی و مهمه؛ تو خیلی از جاهای دنیا «اتللو» این نقش رو بازی میکنه. بخوام تو یه جمله حس این بازی رو انتقال بدم میگم « بر باد رفته!» چون در آنی و کمتر از آنی میبینی حریفت با گذاشتن یک مهره بازی رو به نفع خودش برگردوند و دیدی هر چی ساخته بودی و غرور برت داشته بود داشتی نسیم پیروزی رو بین موهات حس میکردی بر باد رفت و هرچی رشته بودی پنبه شد. همین چیزای سادس که زندگی رو قشنگ میکنه. گاهی با یه بازی میبنی کلی نگاه استراتژیک و ذهنیت پیچیده یاد گرفتی. این بازی هر بار تجربش خاصه!